Ah be Üzeyir abi “Şimdi burada olsaydın ne güzel susardık seninle, etrafta boş konuşan onca hıyar ama ölüp gidiyor yanında susabildiğimiz adamlar” keşke birisi böyle bir şiir yazsaydı.

Dinlerin ve ölümden sonra yaşamla ilgili iddiaların dünyanın en uzun süredir devam eden sahtekarlık hikayesi olduğuna inanıyorum. Bunların bir amacı var; dini liderlere rahat bir yaşam sunuyor ve insanların ölüm korkularını hafifletiyorlar. Ama bir bedeli de oluyor; çocuksulaşıyoruz, doğal düzeni görmemiz engelleniyor.

Hatıralar, aslında sandığımızdan çok daha kurgusal. Zaman zaman hayal gücümüzün yarattığı nesneler ve kişiler kadar.

Sanki siyah, simsiyah taşlar içinde
Siyah, simsiyah kovuklarda yaşadık biz,
Sanki hiç görmedik birbirimizi,
Sanki hiç tanışmadık!

"Ben geçip gitmek isterdim hayattan, o iz bırakmak için uğraşırdı. O tadına doyum olmaz bir şiirdi, ben taslak halinde bir roman... " 

“Yollar dümdüz, kentler arasındaki mesafeler uzun. Gökyüzü yeryüzüne yeni bir teklifte bulunuyor.”

Olağanüstü dönemlerin yargısal kararlarını, salt hukukun biçimsel kurallarıyla ölçüp tartamazsınız. Çünkü terazinin bir kefesine siyasal nedenler yerleşmiştir. Ağırlıklar, ölçüler değişmiştir.

Uğur Mumcu

"Ben kadınım, ben erkeğim" değil, "Ben insanım diyebilmeliyiz. İnsan diyebildiğimiz zaman güzel oluyoruz. Güzelleşiyoruz.

Büyük şehirlerin, kalabalık nüfusların en büyük sorunu özgürlük alanları. Daha doğrusu bize ayrılan geniş alanların her geçen gün yok olması. Her boşluğa yapılan bir konutun, bir plazanın özgürlük alanlarımızdan biraz daha çalıyor olmasıydı.

Beton'a olan sevgi; size daha düz, estetik ve pürüzsüz zeminler sağlayabilir, fakat asla yaşamamız için gerekli olan oksijeni üretemez. Aksine üreten doğayı da yok eder.

“Tutkuları dizginleyip gerçeklik karşısında boyun eğmenin mi, yoksa tutkulardan yana çıkıp dış dünyaya karşı kendini savunmanın mı daha yerinde olacağı konusunda alınacak kararlar, yaşam bilgeliğinin dışavurumlarını oluşturur.”