Ne zaman ki bir takım şeylere önem verdiğimi görsem kendi kafamı suçlarım, ona güvenmem ve bir zayıflıktan, bir bozukluktan kuşkulanırım. Kendimi her şeyden kurtarmaya, kendimi kökümden sökerek yükselmeye çalışıyorum; beyhude ve yararsız olmak için, köklerimizi kesip atmalı, metafizik yabancılar haline gelmeliyiz.

“O kapıdan, o pencereden, o kurşunlardan, o piknik sepetinden, o geçmişten ve o gelecekten, korkulardan, şüphelerden, bayraklardan, dillerden, isimlerden, intikamlardan ve suçluluklardan, kinlerden, nefretlerden, sınırlardan, dağlardan, yollardan, sürgünlerden, çetelerden, her şeyden, var mı, her şeyden arkamıza bakmadan kaçıyoruz işte. Madem zaman bir türlü geçmiyor; biz geçeriz. Vazgeçeriz.”  

Hiçbirimizin hayatı, dünyada dahil bir düzenden yoksun değil. Gün her sabah doğuyor ve her akşam sona eriyor. Hiç bir canlı gençleşmiyor, yaşlanıyor. Tüm bunlar bir sonuç, bir sebebin peşi ardını izliyor. İnsanın düzenini belirleyen bir kumaş yaratıyor. Tıpkı dünyanın olduğu gibi.

Mavilerde sefer etmek! 

Bir sahilden çözülüp gitmek 

Düşünceler gibi başıboş. 

Açsam rüzgara yelkenimi; 

Dolaşsam ben de deniz deniz 

Ve bir sabah vakti, kimsesiz 

Bir limanda bulsam kendimi. 

Bir limanda, büyük ve beyaz...

"Yani vakit gerçekten güneşin altında güneşin yönünü değiştirişine göre yönünüzü tayin ediyorsunuz ya, o zaman insan yaşadığının farkına varıyor.
Bir gün yaşadım diyor. Ama şehirde odanın içindesin anca güneş pencereyi geçince fark ediyorsun vaktin geçtiğini...
İnsan günü güneşe göre yaşıyor, gün yaşadım diyebiliyor..."

“Neysem o olduğumu, kaçışın ve bölünmemin mümkün olmadığını kabul etmek zorunda kalmak, kuşkusuz en berbat kadercilikmiş gibi gelir. Korkuyorsam, o halde korkuya saplanıp kalmışım gibi görünür. Fakat aslında, ondan kaçmaya çalıştığım sürece korkuya zincirlenirim. Diğer yandan, kaçmaya çalışmadığım zaman anın gerçekliğiyle ilgili sabitlenmiş ya da saplanmış hiçbir şey olmadığını keşfederim. Korku, kötü, negatif gibi kelimelerle onu adlandırmadan bu duygunun farkına vardığım zaman, anında başka bir şeye dönüşür ve yaşam özgürce ilerler. Duygu arkasında onu hisseden kişiyi yaratarak var olmaya devam etmeyecektir artık.”

Yaşam
rüzgarın titrettiği yaprakların
hışırtıları ardından çağıran
bir ses gibi:
çabucak yitiveren
anlaşılamadan
söylediği.

Senin farkında olduğun ve aynı durumla yollarının kesiştiği insanla, seni kaybetmek istemediği için çaba gösterdiğini, çözüm üretmek için alternatif yollar sunacağını ve anlamak isterken sevgisini en derinlerde gösterdiğini hissedeceksin. Emek dediğimiz tam da bu değil midir?

Görmediğini algılamayan, konfor alanın dışını cehennem sanan, temsil etmeyen,  edilmesine izin vermeyen, kolay suçlayan, genelleyen, yeteneklerin kendisininkilerle sınırlı olduğunu sanan, sahip olmaya tapan, baskıcı, nasihatçi nesil aslında altındaki halının kaydığını hissediyor.

“Bir süredir hem iç dünyamın, hem de gezegenimiz dünyanın karanlığı, boğuntusu çok koyulaştı, kalem kuvvetiyle gerçekliği eğip bükerek bu koyuluğu seyreltmeye çalışmak dışında ne yapılabilir, diye soruyorum kendime. Okuyoruz ve yazıyoruz: Aynı anda hem bildiğimiz gerçek dünyanın tam içindeyiz hem de ayaklarımız bambaşka var olmayan dünyalara sağlam basıyor. Böyle bir ikili duyuşu, düşünüşü mümkün kılan bir zihnimiz olmasaydı ya da biz zihnimizi böyle bir duyuşu ve düşünüşü mümkün kılacak biçimde geliştirmeseydik yaşadığımız dünyadan bir şey anlamazdık. İnsandan bir şey anlamazdık.”